Χρόνος

χρόνος στοίχημα κενό
να κυλά με τον καιρό
δρασκελιά να ξεγλιστράει
σ’ όνειρα του νου με πάει

μέλισσας ερωτικός χορός
με ανήκουστο σκοπό
σε λουλούδια σεργιανάει
χρόνος σβήνει
χρόνος κερνάει

κι όπου χρόνος όλοι εδώ
σαν σε φούσκα σε αφρό
δευτερόλεπτα μετράει
μαργαρίτες ξεγελάει

χρόνε χρόνε είσαι εδώ;
είναι το στρώμα σου αδειανό
σαν στιγμή που δεν κυλάει
πέταλα της γης μαδάει

ποδήλατο

λικνίζουν
τα σώματα
στην αφή
του πάθους
του έρωτα
ο χρόνος
η σιωπή
απόλυτη
στο σεντόνι
υπερβαίνει
την δύναμη
της ακοής
στη σιωπή
να ουρλιάζει
λέξεις
ήχοι λευκοί
τα δευτερόλεπτα
λεπτά
οι ώρες
αιώνες
"είμαι εδώ"
σ' ακούω
χαμήλωσε
την φωνή
στο τέρμα
ο δρόμος
συνεχίζεται

"μ' ένα ποδήλατο
ατίμονο
χωρίς αλυσίδες"

Υ.Γ το ποδήλατο,
       μου  ταχυδρόμησε
       ο φίλος μου Emilius
Τον ευχαριστώ.

Merry Chrisman’s

σαν να μη χωρά
σε κύκλο η αγάπη
στις άκρες των χειλιών μας
αφήνει ίχνη
ανεξίτηλης γεύσης

Εύχομαι,
στο θαύμα της Γέννησης!

anne dudley jaz coleman minarets and memories

σαν φιλί
που στέλνει ο άνεμος
στις άκρες των χειλιών μου
μου 'λειψε η σιωπή σου αιώνια!

τίποτα

Ήσουν ο φόβος

εγώ η ζωή

Ήσουν ο στίχος

εγώ ο ήχος

Ήσουν το νερό

εγώ η θάλασσα

Ήσουν ο αέρας

που προσπέρασα

στα δυο σου χέρια

τις λέξεις γέρασα

Όλα ξεκίνησαν απ’ το τίποτα

Είμαι, εδώ

στου φόβου σου τον χρόνο

φυγάδεψες το μωβ

στα βλέφαρα μου

ήχους λευκούς

στα δάκτυλα μου

τα δευτερόλεπτα

λεπτά

οι ώρες

αιώνες

στα  χείλη  σου

σιωπή ουρλιάζει

«είμαι εδώ»

αναμνήσεις

Άρχισα κάθε πρωί
να ρίχνω τις στιγμές της γης
σ’ εκείνο το ποτάμι
όλα ζωντανά τόσο όμορφα
κύλησαν σαν αστραπή
και στ’ άλλο το ποτάμι
τις ρούφηξαν λούλουδα της γης
άνθισαν περιβόλια
κι ότι περίσσεψε από χθες
στο σβήσιμο του ήλιου
χύθηκε μες σε θάλασσα
και πήρε του ουρανού το μωβ

οι αναμνήσεις, όνειρα μωβ
στο τέταρτο του ρόμβου
της ψυχής μας
να έρχονται σε χαμόγελο στιγμής
ή στάλα βροχής το μεσημέρι

Μηδέν

πάθη...
άμυνες...
φόβοι...
λεω-φορείον η πτώσις...
μετά, το μηδέν
και η εξουδετέρωση της βαρύτητας

παρεκτρέπομαι

μοιάζω της θάλασσας
κι εσύ το λιμάνι
ψιθυρίζω κολύμπα
κουνάς το κεφάλι
παρεκτρέπομαι
γιατί σε ονειρεύομαι
πινελιές ακαθόριστες
σε κενό μαξιλάρι

η ηχώ της σιωπής σου
δεν είναι κυμαινόμενη
ουρλιάζει…
σ’ ακούω

Κόκκινο φιλί

σε σύννεφα κρύφτηκε βροχή

γλίστρησε κόκκινο φιλί

στα χείλη πριν το κόμμα

την λέξη ψάχνω ακόμα

ταξιδεμένο μου πουλί

σε κάθε νύχτας την σιωπή

σαν φυγή σε δυο βαγόνια

να με βασανίζει αιώνια

Ήταν Νοέμβρης,
μοσχοβολούσε η άνοιξη!

Un Año de Amor

ονειρευόμαστε μια λέξη
κι ας μην έρχεται ποτέ...

αποποιούμαι

φως διασχίζει της νύχτα μου

μέχρι να ξημερώσει

κι είναι το χθες

αποποιούμαι το τώρα

να γαληνεύω το πάντα

έτσι μπορώ!

Ανακύκλωση

ανατολές τρεις

ο ήλιος

δεν φάνηκε ακόμα

σκέπτομαι

όπως ονειρεύομαι

περιμένω

όπως σωπαίνω

ανακυκλώνω

τους ήχους

Σε

αισθάνομαι...

καθώς ανασαίνω

Στιχάκι της στιγμής

Σε ρυθμούς φεγγαριού 

σε απόλυτο τίποτα

του χρόνου στιγμή

αποκοιμήθηκα

Mόλις άστρο

την αυγή

σε βλέφαρα
μου  χάραξε

επέστρεψα

Σα να ξημέρωσα

την βάρκα μου αλλού

κι αλλού τα όνειρα - μου

Συ στήθηκα  σ’ όλους

από την αρχή

σαν να μη με γνώρισε

ποτέ κανείς

Στιχάκι
της στιγμής

Ντίλι - ντίλι

Ντίλι - ντίλι - ντίλι

ντίλι το καντήλι...

χώθηκε ο νους στο μαξιλάρι

στο βλέφαρο μου κόκκους στάρι

μες της σιωπής το τρεχαντήρι

να μοιραστούμε το τριφύλλι

σε άνοιξης καρό μαντήλι

έστησαν  ψύλλοι πανηγύρι

συρτό  χορό  εν κατακλείδι 

σ’ Ελλάδα γης το ακρωτήρι

σε Παναγιάς σβηστό καντήλι

σκιά φωτός σε παραθύρι

ο έρωτας μας αλ’ τσαντίρι

μονά ζυγά βουβό παιχνίδι

χώθηκε ο νους στο μαξιλάρι

στο βλέφαρο μου κόκκους στάρι

Βαρύτητα

Θα το έχεις νιώσει
ν’ ανοίγεις φτερά
κι έλξη της γης
σε επιφάνειά της
να προκαλεί την πτώση

το αποτέλεσμα ανάλογο
της μάζας των ονείρων μας

Tango

εγώ είμαι το πάθος, το πρέπει ο άλλος!

Ομίχλη

Ξημέρωσα σε ομίχλη υγρής σιωπής
όχι γιατί έχασα ένα κομμάτι γη
μέσα από τις χούφτες μου
γιατί βροχή φθινόπωρου
δεν θα βρει γη να ποτίσει
λουλούδι της άνοιξης
σε γη για ν’ ανθίσει
φεγγάρι τ’ Αυγούστου
σε γη να φωτίσει
όνειρο μωβ
σε γη να κυλίσει..

Σ’ανατολή είδα τον ήλιο να χάνεται
την θέση του πήρανε τ’ άστρα.

επιθυμία

κρύβω τα όνειρα του νου
πίσω από την αγωνία του χρόνου
που κάποτε θα φύγει
αφήνοντας μήνες ορφανούς
σαν φύλλα του φθινοπώρου
που έμειναν σε γη

κρύβω τα όνειρα της γης
μες σε χειμώνες ανθισμένους
σε καλοκαίρια ατέλειωτα
στο πάντα της στιγμής
σαν άνοιξη μες σε σιωπή
μικρή μου επιθυμία

θέλω να ζήσω μια στιγμή
σε ένα χαμόγελο παιδιού
που χρόνος δεν υπάρχει
μόνο ζωή
μόνο πνοή
μες σ’ ανθισμένα περιβόλια

σαν να μην ήρθα
σαν να μην έφυγα ποτέ!

ταξίδι στο όνειρο

στα χείλη μου
άνοιξε πανί
η ανάσα
του ήχου
μιας λέξης
σιωπής

του πάθους
κόκκινο
φιλί
τώρα
με ταξιδεύει
αιώνες τρεις
στου έρωτα
το νότο

απόσταση αναπνοής
στα βλέφαρά μου
ξημερώνει
ανατολή
να έχει
το χρώμα
μιας λέξης
των ματιών σου

ο χρόνος
λύθηκε!

χαικού

αγάπησα την σιωπή σου…
μέχρι που έπαψα να σε ακούω!

νύχτας σιωπές

 

στροβιλίζω  στιγμές

του χρόνου σκιές

σαν να ήτανε, χθες

Ψυχή μου!

του ήλιου εμμονές

χωρίς ενοχές

μου έλειψε, πες

Ζωή μου!

ορχιδέες μαβιές

της νύχτας σιωπές

άρωμα ευχές

Δος μου!

Συναισθήματα

Λυγμός! ο πόνος…

αχ!         η ελπίδα…

ανάσα!   η ζωή...

            χαρά μου...

μες σε κορδέλες

           μετάξια...

          σιωπή

Ζωή

 

σε  φούρια κύματα

μέσα έσβησες

τον ήλιο

κόκκινο

νύχτα βουβή

άνοιξα πανιά

σε ταξιδεύω

αέρας κινεί στην ανάσα μου

μια λέξη

ζωή!

play back!

οι θύμησες...
έχουν θαφτεί...
κάτω από τόνους υποκρισίας
με  τραγούδια δίχως ήχο....
κάτι…

σαν play back!

Το σαλιγκάρι κι η βροχή

Ξημερώματα να ξεγλιστρά
δίπλα σ ένα φαρδύ ποτάμι
ένα μικρό σαλιγκάρι ο….!
τριγύρω-γύρω όαση, λουλούδια περιβόλια
χαμόγελα μικρών παιδιών


Πώς σε λένε;
Βροχή!

και που κρύβεσαι και δεν σε βλέπω πάντα;
κρύβομαι μες τον θόρυβο τ' ουρανού.

Θέλεις να πεις, ότι σου αρέσει ο θόρυβος;
όχι απόλυτα, αλλά ο θόρυβος με προκαλεί!

Και που είναι ο θόρυβος και δεν τον βλέπω...
Τον θόρυβο δεν τον βλέπεις πάντα ……
σαν κρύβεσαι στο σπίτι σου
μόνο ακούς….
είναι τα τέταρτα του ρόμβου
που κάνουν τα σύννεφα να περπατούν αντίθετα
και σαν συγκρούονται να βγάζουν φώς!
Τον θόρυβο τον βλέπεις αλλά και τον ακούς!

Τα τέταρτα του ρόμβου, τι είναι;
Στους παλαιούς ναυτικούς χάρτες,
το ανεμολόγιο ήταν ένα ακτινωτό διακοσμητικό διάγραμμα
που έδειχνε τις διευθύνσεις και τα ονόματα των ανέμων.
Αρχικά αποτελούνταν από έναν κύκλο με οκτώ κύριες υποδιαιρέσεις,
τους ανεμόρρομβους ή κάρτες,
που αντιστοιχούσαν στους οκτώ κύριους ανέμους.
Αργότερα προστέθηκαν κι άλλες υποδιαιρέσεις,
που αντιστοιχούσαν στους δευτερεύοντες ανέμους.
Έτσι, κάθε ανεμόρρομβος διαιρέθηκε σε δύο ημιρρόμβια ή μέτζα ή μετζοκάρτα
και κάθε ημιρρόμβιο διαιρέθηκε σε δύο τεταρτορρόμβια ή καρτίνια.

Και μετά;
Μετά τον θόρυβο τ' ουρανού βλέπεις εμένα!
Ψιλή-ψιλή καμαρωτή σε μάρμαρα πλυμένα!

κι οι άνθρωποι ;
εξαφανίζονται...
μη βρέξουν τα παπούτσια τους
που είναι λερωμένα
βγαίνουν τα σαλιγκάρια

ρίχνω νερό βροχή μες σε σχισμές της γης
σε λίμνες και ποτάμια
για να φυτρώσουν τα λουλούδια της
να πιουν τα περιβόλια
να ανθίσουν χαμόγελα μικρών παιδιών

Είσαι ζωή!
Θέλω να μείνω εδώ μαζί σου για πάντα.

Τι είναι το πάντα;
Είναι η μαγεία που βλέπω αυτή τη στιγμή σε ουράνιο τόξο!


Μάλλον αυτή την στιγμή την επιθυμείς πολύ…
Όσο θα υπάρχει αυτή η επιθυμία σου
θα υπάρχει και η μαγεία της ζωής
θα είναι το πάντα.

Φυγή

σε δάκτυλα τη λέξη σκάλωσα
κι εσύ την αγκαλιά μου
τον ουρανό φυγάδεψα
μες τα πλεκτά μαλλιά μου

απάντηση

μισή σιωπή
μισή κραυγή
παράφωνη δημοκρατία
απόγνωσης συκοφαντία
κύμβαλο τρόμου μοναρχία
ηχεί σε ανάσα γης
ελευθερία!
...............
Ως δέσμη λευκού φωτός
σε πρίσμα διαφανές

έχουμε λέξεις

ιστία στ’ όνειρο

πλέει η ελπίδα

λευκή κηλίδα

μικρή πατρίδα!

ανασαίνω

 

κι εάν προσπαθούμε

ν’ αγγίξουμε το μηδέν

απλά  προσεγγίζουμε

το κλάμα της γέννησης

σαν ανάσα μιας λέξης

ζωή

κι έχουμε την παρ-αίσθηση

να γεννιόμαστε

ξανά και ξανά

στο παραπέντε

σαν ανάσα μιας λέξης

σιωπή

Σε τρία πρόσωπα

"...Για τα δεσμά μας, δεν φταίει πάντα η σκλαβιά      

                                            Μα η υποταγμένη μας καρδιά

                                            Μ’ ένα φανάρι ξαναγυρνάς τις νυχτιές

                                            Ψάχνεις γι’ ανυπόταχτες ματιές..."

                                                                   Νικόλας 'Ασιμος,
                                                       "Το φανάρι του Διογένη"

τα παιδιά των φαναριών
το βλέμμα σωσμένο
με  χέρια αδειανά
για ένα καρβέλι
μόνο εσύ!
σταχτί ουρανός

ταξίδι στο χρόνο
το βλέμμα χαμένο
ματαιοδοξία o φόβος
για ένα καρβέλι
μόνο εγώ!
σκοτάδι στο φως

ο ήλιος πιο μόνος
αιώνια σκυφτός
η θάλασσα άδεια
με χρόνους σημάδια
αυτός!
ο τοίχος λευκός

                               

Ανθισμένα μπαλκόνια

ανθίσανε τα γιασεμιά
στα μπαλκόνια μας
αέρας δροσιάς
κινεί την ανάσα μας
σκιά του έρωτα
στις άδειες τις χούφτες μας
να ξημερώνει σαν άνοιξη


πλέξαν φωλιές τα χελιδόνια
στα μπαλκόνια μας
ήχος βραχύς
συριγμός το άκουσμα-μας
σταγόνα ζωής
στα λευκά όνειρα μας
σε νύχτα, στα βλέφαρα- μας

Σ' ενός λεπτού

Ξεκλείδωσαν  οι λέξεις μου
κι ακούστηκε η σιωπή
ανθισμένη ορτανσία

όνειρο μωβ σε φαντασία

σ’ ενός λεπτού,

φιλί

σα φυγή σε αναμονή
μνημόσυνος ακολουθία
στου έρωτα τη τραγωδία
σ’ ενός λεπτού,
σιγή


Ξεκλείδωσαν οι λέξεις μου
κι ακούστηκε η σιωπή
χάραξα λευκή πορεία

στου τριγώνου την αμβλεία

σ’ ενός λεπτού,
μαζί

φθινόπωρο

ταξίδια σε χρόνους...
μέχρι να συνειδητοποιήσω...
πως η πιο όμορφη εποχή...
στο σύμπαν της ψυχής μου...
η ισορροπία της φύσης...
εκεί...
όπου φύλλα του φθινοπώρου...
να ξεθωριάζουν σε ποικιλία χρωμάτων...
ως ανάμνηση χρώματος πράσινου...
να πέφτουν σε γη...
να γεννιέται η ελπίδα μωβ...
βρόχινες σιωπές...
να βρέχουν μεσ' τη μικρή μου φυλακή...
κι οι μαύροι μεντεσέδες του νου μου...
να μουσκεύουν από απόπειρες φυγής...
κι οι αιώνιες μουσικές τεχνάσματα...
να ρουφάνε τη ψυχή μου...
ωσότου να σωθώ...

επιστρέφω στο τοπίο της ψυχής μου...
και σε βρίσκω...
εκεί ...
όπου οι δρόμοι του κόσμου σβήνουν...
πολύχρωμα φύλλα του φθινοπώρου...
χρυσοκίτρινο χαλί στρώνουν...
να περάσει ο χειμώνας
εκεί...
σε βάθος της κορνίζας...
βήματα του χρόνου παύουν...
να προδίδουν ήχους...
κι ακούγεται μόνο η σιωπή...

Φλυαρία

Οι λέξεις σου βαριές…
μιας νύχτας φλυαρία…
ούτε μία δεν κιότεψε…
να ξεπεράσει στάθμη της θάλασσας
που πλέω γαλήνια!

Αέρας

Όσο καρδιά μου εσύ…
θ’ ανοίγεις γαλάζιο πανί…
Εγώ με σταυρωμένα χέρια..
θα παρα - μένω εδώ…
να χαιρετίζω την καθημερινότητα!

Πνιγμένα φεγγάρια

Σε μάκρος της γης...
ζήσαμε πάντοτε αλλού...
σαν όνειρο από γιασεμί...
να το ξεχνάμε το πρωί...
για να κοιμόμαστε τα βράδια...
πνιγμένα φεγγάρια...
σε θάλασσα άδεια...
με ήχους σιωπής...

δραπέτης

Το δάκρυ σου…
αόρατο, σε φλύαρες σιωπές…
δραπέτης…
εξάντλησε η επιθυμία μου…
να σύρω τ’ αστέρι της αυγής…
μες σε δικό μου μαξιλάρι...
ξημέρωσε!

καρδιά μου

μπαλόνια χαρισμένα ...
πετούν ανάλαφρα...
σαν να μην τ' αγγίξε ποτέ κανείς....
θαρρώ, πως ο ουρανός συννέφιασε...
μέσα σε χρώμα κόκκινο βαθύ...
και χύνεται σε θάλασσα...
να ταξιδεψει στο κύμα, η ελπίδα μας...
από τη δύση ως την αυγή!

επί τ΄αυτά

εντός, εκτός
κι επί τ΄αυτά...
κινούμαι...
με τα πόδια...
το αυτοκίνητο...
και κάπου κάπου...
μ΄ένα ποδήλατο.
Στα φλύαρα όνειρα σου...
άφησα αεροπλάνο στη σελήνη...
για να με συναντάς...

Ήλιο - οροφή

ερμητικά
την πόρτα
έκλεισα
σε φωνή
της οργής

στα βλέφαρα μου
άνοιξα
Ήλιο -οροφή

βγήκα στεριά
κενές
οι χούφτες μου
σμιλεύουν
στην άμμο
ανάσα
μια λέξης
όνειρο!

Σταθμός

Σκορπίστηκαν ιστοί της σάρκας μας…
στο βωμό της επιβίωσης…
σαν άδειες βαλίτσες…
σε σταθμό μετεπιβίβασης…
Και βρήκε ανατολή…
τις χούφτες μας βαριές …
με όνειρα που δεν μοιράστηκαν...
ποτέ, πριν την αυγή!

Εγώ, ο άλλος

Eσύ να ανοίγεις το πανί...
εγώ υφαίνω κόκκινο φιλί...
μες σε δωμάτιο λευκό...

Eσύ κι εγώ...
Εγώ, ο άλλος!

καλοκαίρι

Τώρα που καλοκαίριασε…
λέω να στήσω μια σκηνή…
δίπλα σε ολόκληρο φεγγάρι…
να καρφιτσώνω σε νύχτας το κενό…
αστέρια, να ‘χω για μαξιλάρι!

Ψιλή βροχή

αιώνια επιστροφή
θα ‘ ναι μια λέξη
σιωπή!

Εκεί επέστρεψα
μόνο που έμαθα να σας ακούω
σαν αρχή ψιλής βροχής...

σκιά...

η νύχτα σκέπασε…
μαγικά τη σιωπή…
κι’ αυτή η σκιά…
του ήλιου σου…
στα δυο μου βλέφαρα…
δε λέει να σβήσει…

πανσέληνος

Σε κύκλο χρυσής πανσέληνου...
ζωγράφισες τον χρόνο...
Στ’ αλήθεια πως κύλησε;
έφτασε στο μηδέν...
του ρολογιού μου ο τόνος!

Ξημερώνει…

Βγήκα ν’ απλώσω
στη νύχτα τη σιωπή
Το γαλάζιο γιασεμί
πήρε ν’ ανθίζει
Στο έντονο άρωμά του
φύλαξες μια λέξη,
επιθυμία

φτερά πουλιών

πλήθος αποδημητικών πουλιών...
σαν σε λήθη κρυφών μας στεναγμών...
αποδήμησαν προς νέο ορίζοντα…
κι απόμεινε στις άκρες των δακτύλων μας..
η ανάσα των φτερών τους...
να σκαλίζει στα σύννεφα του νου μας...
ήχους μωβ…
εκρήξεις…

Ο ουρανός ξημέρωσε…
όνειρο λευκό...
στα βλέφαρα μου!

Φουξ ομπρέλα

Λαϊκός συνωστισμός
σε ίσκιο
μιας δανεικής ομπρέλας φουξ
μη στάξει βροχή ψιλή
βρέξει τα δάκτυλά μας
μη φέξει ο ήλιος κόκκινος
φωτίσουν τα όνειρά μας
μη στάξει αστέρι της σιωπής
σώσει το βλέμμα μας μακριά
στο σύμπαν!

σε ίσκιο δανεικής ομπρέλας
φουξ
στημένοι
στεγνοί
σκοτεινοί
αιώνια χαμένοι!

πρωτομαγιά

...γιατί η ελπίδα μας λίγη
και περισσότεροι οι φόβοι μας
να ζήσουμε σε φως ελευθερίας
να κρύβει το άπειρο
ν' αγγίζει το όνειρο!


Όλα καθρέφτης
αντικείμενα μικρά αμπαλαρισμένα
σε τεράστιες συσκευασίες δώρων
έκπληξη στα μάτια των παιδιών
παραίσθηση η εικόνα των μεγάλων!
...κι εάν ψάξεις μέσα στην εικόνα τους
δεν βρίσκεις
μια μαργαρίτα,
να σου θυμίσει άνοιξη
ένα πουλί
σε ήχους νοσταλγίας
λίγο ουρανό
σε απόσταση ελευθερίας
στο πέταγμα της πεταλούδας
γυρεύεις την θάλασσα
να ταξιδέψεις στον χρόνο...
να περιμένεις την επιστροφή

Είσαι ζωντανός!

Σβήσε το φως

Με τυφλώνουν
οι λαμπτήρες πυράκτωσης
Το φως της νύχτας…
θέλω μόνο…
να καρφιτσώσω σ’ αστέρι του βορρά…
λευκά τα όνειρα μου.

Απορία

Άδειασα όλη τη γη…
για να σε συναντήσω…
κι εσύ
στο πεζοδρόμιο απέναντι
να σπούδαζεις αιώνια σιωπή
πως άντεξες

ξένος

ξένος ο λόγος μου...
ο νους της ψυχής μου πιο μόνος...
σαν να μην υπολόγισα...
πως θα κόστιζε τόσο...
τα κρατήματα της ψυχής...
δεν είναι εξίσωση...
υπερβαίνουν την δύναμη της λογικής...
διαλύουν στον αέρα το φως της...
και ξημερώνει όλο πιο γρήγορα...
δεν λέει να βραδιάσει ακόμη...
και νοσταλγώ τόσο το πέπλο μιας νύχτας...
να απλώσω μακριά τα όνειρα μου...