Λέξεις

σε λήθη
κρυφών μου στεναγμών
ερωτεύτηκα
φτερά πουλιών
ονείρου στράτες
σε χρώμα μωβ
ο ήλιος
δεν έδυσε ακόμα
σε αρχή ψηλών βουνών
λέξεις ...
διάφωνες νότες
χειλιών μου σιωπές

κορνίζα



ήχοι βουβοί
μου σκόρπισαν
τ' αστέρια
μιας αυγής

σε υγρασία 

της στιγμής

και δε βρίσκω

μια κορνίζα

από χώμα

και χρώμα

να καρφιτσώσω

την σιωπή

σε μάτια

της ψυχής μου...

Ενός λεπτού, φιλί

ξεκλείδωσαν οι λέξεις μου
κι ακούστηκε η σιωπή
ανθισμένη ορτανσία
όνειρο μωβ σε φαντασία
σ’ ενός λεπτού φιλί!

Ομίχλη

Ξημέρωσα σε ομίχλη υγρής σιωπής
όχι γιατί έχασα ένα κομμάτι γη
μέσα από τις χούφτες μου
γιατί βροχή φθινόπωρου
δεν θα βρει γη να ποτίσει
λουλούδι της άνοιξης
σε γη για ν’ ανθίσει
φεγγάρι τ’ Αυγούστου
σε γη να φωτίσει
όνειρο μωβ
σε γη να κυλίσει..

Σ’ανατολή είδα τον ήλιο να χάνεται
την θέση του πήρανε τ’ άστρα.

επιθυμία

κρύβω τα όνειρα του νου
πίσω από την αγωνία του χρόνου
που κάποτε θα φύγει
αφήνοντας μήνες ορφανούς
σαν φύλλα του φθινοπώρου
που έμειναν σε γη

κρύβω τα όνειρα της γης
μες σε χειμώνες ανθισμένους
σε καλοκαίρια ατέλειωτα
στο πάντα της στιγμής
σαν άνοιξη μες σε σιωπή
μικρή μου επιθυμία

θέλω να ζήσω μια στιγμή
σε ένα χαμόγελο παιδιού
που χρόνος δεν υπάρχει
μόνο ζωή
μόνο πνοή
μες σ’ ανθισμένα περιβόλια

σαν να μην ήρθα
σαν να μην έφυγα ποτέ!

νύχτας σιωπές

 

στροβιλίζω  στιγμές

του χρόνου σκιές

σαν να ήτανε, χθες

Ψυχή μου!

του ήλιου εμμονές

χωρίς ενοχές

μου έλειψε, πες

Ζωή μου!

ορχιδέες μαβιές

της νύχτας σιωπές

άρωμα ευχές

Δος μου!

Συναισθήματα

Λυγμός! ο πόνος…

αχ!         η ελπίδα…

ανάσα!   η ζωή...

            χαρά μου...

μες σε κορδέλες

           μετάξια...

          σιωπή

ανασαίνω

 

κι εάν προσπαθούμε

ν’ αγγίξουμε το μηδέν

απλά  προσεγγίζουμε

το κλάμα της γέννησης

σαν ανάσα μιας λέξης

ζωή

κι έχουμε την παρ-αίσθηση

να γεννιόμαστε

ξανά και ξανά

στο παραπέντε

σαν ανάσα μιας λέξης

σιωπή

Σε τρία πρόσωπα

"...Για τα δεσμά μας, δεν φταίει πάντα η σκλαβιά      

                                            Μα η υποταγμένη μας καρδιά

                                            Μ’ ένα φανάρι ξαναγυρνάς τις νυχτιές

                                            Ψάχνεις γι’ ανυπόταχτες ματιές..."

                                                                   Νικόλας 'Ασιμος,
                                                       "Το φανάρι του Διογένη"

τα παιδιά των φαναριών
το βλέμμα σωσμένο
με  χέρια αδειανά
για ένα καρβέλι
μόνο εσύ!
σταχτί ουρανός

ταξίδι στο χρόνο
το βλέμμα χαμένο
ματαιοδοξία o φόβος
για ένα καρβέλι
μόνο εγώ!
σκοτάδι στο φως

ο ήλιος πιο μόνος
αιώνια σκυφτός
η θάλασσα άδεια
με χρόνους σημάδια
αυτός!
ο τοίχος λευκός

                               

Ανθισμένα μπαλκόνια

ανθίσανε τα γιασεμιά
στα μπαλκόνια μας
αέρας δροσιάς
κινεί την ανάσα μας
σκιά του έρωτα
στις άδειες τις χούφτες μας
να ξημερώνει σαν άνοιξη


πλέξαν φωλιές τα χελιδόνια
στα μπαλκόνια μας
ήχος βραχύς
συριγμός το άκουσμα-μας
σταγόνα ζωής
στα λευκά όνειρα μας
σε νύχτα, στα βλέφαρα- μας

Πνιγμένα φεγγάρια

Σε μάκρος της γης...
ζήσαμε πάντοτε αλλού...
σαν όνειρο από γιασεμί...
να το ξεχνάμε το πρωί...
για να κοιμόμαστε τα βράδια...
πνιγμένα φεγγάρια...
σε θάλασσα άδεια...
με ήχους σιωπής...

Ήλιο - οροφή

ερμητικά
την πόρτα
έκλεισα
σε φωνή
της οργής

στα βλέφαρα μου
άνοιξα
Ήλιο -οροφή

βγήκα στεριά
κενές
οι χούφτες μου
σμιλεύουν
στην άμμο
ανάσα
μια λέξης
όνειρο!

Ψιλή βροχή

αιώνια επιστροφή
θα ‘ ναι μια λέξη
σιωπή!

Εκεί επέστρεψα
μόνο που έμαθα να σας ακούω
σαν αρχή ψιλής βροχής...

φτερά πουλιών

πλήθος αποδημητικών πουλιών...
σαν σε λήθη κρυφών μας στεναγμών...
αποδήμησαν προς νέο ορίζοντα…
κι απόμεινε στις άκρες των δακτύλων μας..
η ανάσα των φτερών τους...
να σκαλίζει στα σύννεφα του νου μας...
ήχους μωβ…
εκρήξεις…

Ο ουρανός ξημέρωσε…
όνειρο λευκό...
στα βλέφαρα μου!

Φουξ ομπρέλα

Λαϊκός συνωστισμός
σε ίσκιο
μιας δανεικής ομπρέλας φουξ
μη στάξει βροχή ψιλή
βρέξει τα δάκτυλά μας
μη φέξει ο ήλιος κόκκινος
φωτίσουν τα όνειρά μας
μη στάξει αστέρι της σιωπής
σώσει το βλέμμα μας μακριά
στο σύμπαν!

σε ίσκιο δανεικής ομπρέλας
φουξ
στημένοι
στεγνοί
σκοτεινοί
αιώνια χαμένοι!

γοργόνες

σε όνειρο μέσα βούτηξα
κι ήρθαν στον ξύπνιο μου γοργόνες
όστρακα κοράλλια
στ' αυτιά μου σκάλισαν
έγιναν σκουλαρίκια
στολίστηκε μαγικά η σιωπή
με του βυθού μαργαριτάρια

κι έτσι όπως ξημερώθηκα
είδα τον ήλιο να χάνεται
σε φεγγαριού αργή τη στράτα
την θέση του πήρανε τ’ άστρα

σε ήχο γης αποκοιμήθηκα
κύμα αιώνιο να πάλλεται
σε κοχυλιού άρια την νότα
κι ήρθαν στον ύπνο μου πάλι γοργόνες
άγρια κύματα θάλασσας
τα βλέφαρα μου κέντησαν
με φύκια μενεξεδιά
στη κορυφή ζωγράφισαν
τα ονόματα τους

Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα

ακούω σιωπή

μεσάνυχτα...
πλησίασα ν’ ακούσω
αρχαίες νότες

μα θόρυβος σιωπής
με γύρισε πίσω!

Διάφωνες νότες

κάθε που επιστρέφω
αφουγκράζομαι ήχο
κελάηδημα τρελλών πουλιών
περπάτημα γαλάζιων αστεριών
μιας άνοιξης μοναχικής
σε μελωδία αρχαίας μουσικής
διάφωνες νότες της σιωπής

Εκεί στην πιο υψηλή νότα
από την όπερα ο μαγικός αυλός
σαν σάλπιγμα επιστροφής
εκεί ελπίζω!

εισαγωγή

δεν θα μιλήσω από την καθημερινότητα
θα γεράσω τις λέξεις...
θα σου μιλήσω από το σύμπαν
που μας κρατάει πάντα φρέσκους,
ζωντανούς και νέους,
εκεί όπου το χθες, το αύριο, το τώρα, το πάντα,
συνυπάρχουν σε χρόνο ενεστώτα
και έχουν πάντα τον ίδιο ήχο....
θόρυβος σιωπής!