...γιατί η ελπίδα μας λίγη και περισσότεροι οι φόβοι μας να ζήσουμε σε φως ελευθερίας να κρύβει το άπειρο ν' αγγίζει το όνειρο!
Όλα καθρέφτης αντικείμενα μικρά αμπαλαρισμένα σε τεράστιες συσκευασίες δώρων έκπληξη στα μάτια των παιδιών παραίσθηση η εικόνα των μεγάλων! ...κι εάν ψάξεις μέσα στην εικόνα τους δεν βρίσκεις μια μαργαρίτα, να σου θυμίσει άνοιξη ένα πουλί σε ήχους νοσταλγίας λίγο ουρανό σε απόσταση ελευθερίας στο πέταγμα της πεταλούδας γυρεύεις την θάλασσα να ταξιδέψεις στον χρόνο... να περιμένεις την επιστροφή
ξένος ο λόγος μου... ο νους της ψυχής μου πιο μόνος... σαν να μην υπολόγισα... πως θα κόστιζε τόσο... τα κρατήματα της ψυχής... δεν είναι εξίσωση... υπερβαίνουν την δύναμη της λογικής... διαλύουν στον αέρα το φως της... και ξημερώνει όλο πιο γρήγορα... δεν λέει να βραδιάσει ακόμη... και νοσταλγώ τόσο το πέπλο μιας νύχτας... να απλώσω μακριά τα όνειρα μου...
σε όνειρο μέσα βούτηξα κι ήρθαν στον ξύπνιο μου γοργόνες όστρακα κοράλλια στ' αυτιά μου σκάλισαν έγιναν σκουλαρίκια στολίστηκε μαγικά η σιωπή με του βυθού μαργαριτάρια
κι έτσι όπως ξημερώθηκα είδα τον ήλιο να χάνεται σε φεγγαριού αργή τη στράτα την θέση του πήρανε τ’ άστρα
σε ήχο γης αποκοιμήθηκα κύμα αιώνιο να πάλλεται σε κοχυλιού άρια την νότα κι ήρθαν στον ύπνο μου πάλι γοργόνες άγρια κύματα θάλασσας τα βλέφαρα μου κέντησαν με φύκια μενεξεδιά στη κορυφή ζωγράφισαν τα ονόματα τους
κάθε που επιστρέφω αφουγκράζομαι ήχο κελάηδημα τρελλών πουλιών περπάτημα γαλάζιων αστεριών μιας άνοιξης μοναχικής σε μελωδία αρχαίας μουσικής διάφωνες νότες της σιωπής
Εκεί στην πιο υψηλή νότα από την όπερα ο μαγικός αυλός σαν σάλπιγμα επιστροφής εκεί ελπίζω!
δεν θα μιλήσω από την καθημερινότητα θα γεράσω τις λέξεις... θα σου μιλήσω από το σύμπαν που μας κρατάει πάντα φρέσκους, ζωντανούς και νέους, εκεί όπου το χθες, το αύριο, το τώρα, το πάντα, συνυπάρχουν σε χρόνο ενεστώτα και έχουν πάντα τον ίδιο ήχο.... θόρυβος σιωπής!
είσαι ότι υπάρχει μέσα μου και καθρεφτίζεται στις πλατείες η μέρα που χαράζει το σύννεφο που έρχεται η βροχή που θα με ξεπλένει βαθειά μου ανάσα στο μεσονύκτιο μιας έναστρης βραδιάς
προπέτασμα καπνού ανεκδιήγητο ιστορικό συμβάν σε ανέκφραστο προσωπικό χρόνο και τόπο καθαρό βλέμμα σε δυο παιδικά μάτια ότι μπορώ να δω πίσω απ’ το γυαλί που γίνεται η βιτρίνα του κόσμου μας
Σε ποια λογική εντάσσεται η ζωή μας; Εκπρόσωποι της φαντασμένης μας μετριότητας, δείγματα της αριστοκρατικής μας λησμονιάς, ζούμε υπάρχουμε κινούμαστε ερωτευόμαστε φανταζόμαστε ονειρευόμαστε σε στρόβιλο βαλς ρομαντικό βαλς… χαμένων ονείρων
Δεν χορεύουμε με κανέναν Επιμένουμε στη γοητεία να φλερτάρουμε τον εαυτό μας.
Σκορπισμένα τα γράμματα σε χαρτί σκονισμένο από χώμα και χρώμα τα φανάρια στην πλατεία αναβόσβησαν βιαστικά ο λόφος με τις μωβ πασχαλιές ο φάρος με το κόκκινο φώς που άστραψε ξαφνικά χιλιογραμμένο σύνθημα στους τοίχους ελευθερία περαστικά ταξίδια του χθες όνειρα του αύριο χρονοβόρα σκορπισμένες οι λέξεις σε κορμί διχασμένο σκορπισμένες οι σκέψεις σε νου ελεύθερα λυτρωμένο πατρίδα του ¨σαλού¨, νοστάλγησε τον Αλέξανδρο
νικημένα βράδια σε ρυθμούς μουσικής! Η μέρα σκοτεινιάζει πιότερο γρήγορα η νύχτα μετράει τα’ αστέρια να πέφτουν τα φτιάχνει ευχές να χαράζει αυγή!
οι πλανήτες αργούν να συνωμοτήσουν, αλλά σαν έρθει η ώρα συμβαίνει το απόλυτα φυσικό φαινόμενο! Ο ουρανός βάφεται μωβ, σκέτη μαγεία, που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν! Όλα τα όμορφα - τόσο απλά, όσο δύσκολα φαίνονται και χρονοβόρα γίνονται... ψήγματα χρυσού ευτυχίας, διάλειμμα, που στο άκουσμα του κουδουνιού ησυχάζουν τα πάντα κι ακούγεται μονάχα η μουσική, που δεν θα θελες ποτέ να τελειώσει ! Το μόνο που εύχεσαι, να μην χάσεις ποτέ την ακοή σου, μη σου ξεφύγει το επόμενο άκουσμα του!
Όλα συνυπάρχουν σ' ένα πολυδιάστατο σήμερα που βρίσκεται μέσα μας και το μέσα μας είναι άπειρο είναι το βάθος του κόσμου τα κρυφά και φανερά της ψυχής μας όνειρα μωβ!
