αντίστροφα

από το ένα
ως το μηδέν
κι αντίστροφα

και καταλήγω
πάλι αργά
το βράδυ
σπίτι σου
για να προλάβω
ν' ακούσω

τον ήχο
μιας σιωπής
πριν ξημερώσει

παρά-μένω

Όσο καρδιά μου εσύ

θ’ ανοίγεις γαλάζιο πανί

Εγώ με σταυρωμένα χέρια

θα παρα - μένω εδώ

να χαιρετίζω την καθημερινότητα

πάρε με στ’ όνειρο

κάθε
που θέλω
να σε συναντήσω
επιστρέφω
σ' εκείνο
το καλοκαίρι
με τον ήλιο
να καίει
την ανάσα μου
και τις σταγόνες
ωκεανού
να δροσίζουν
τα δάκτυλα μου

Λέξεις

σε λήθη
κρυφών μου στεναγμών
ερωτεύτηκα
φτερά πουλιών
ονείρου στράτες
σε χρώμα μωβ
ο ήλιος
δεν έδυσε ακόμα
σε αρχή ψηλών βουνών
λέξεις ...
διάφωνες νότες
χειλιών μου σιωπές

Ταξίδι

Να κόβουμε

το σύννεφο στα δυο

και να χαμογελάμε…

δεν στο 'πα;

Κάθε ταξίδι μας

η επιστροφή

Στον χρόνο

έτσι, για να μιλάμε

φόβος μας έπνιξε
και δεν αναπνέουμε
με ματαιοδοξία στολίσαμε
την νεκρική μας σιωπή
να έχουμε την παραίσθηση
να υπάρχουμε
στο τίποτα
της σκέψης μας
κι ούτε πονάμε
μόνο βογκάμε

έτσι, για να μιλάμε!

Αντί – λάλος

στα χείλη μου
έπλεξες κόκκινη κλωστή
να επαναλάβω την στιγμή
ξανά – ξανά
για να την μάθω

ώσπου μου κύλησε η στιγμή
έβγαλε κρότο η σιωπή
αντί - λάλος
στα δάκτυλά μου