anne dudley jaz coleman minarets and memories

σαν φιλί
που στέλνει ο άνεμος
στις άκρες των χειλιών μου
μου 'λειψε η σιωπή σου αιώνια!

τίποτα

Ήσουν ο φόβος

εγώ η ζωή

Ήσουν ο στίχος

εγώ ο ήχος

Ήσουν το νερό

εγώ η θάλασσα

Ήσουν ο αέρας

που προσπέρασα

στα δυο σου χέρια

τις λέξεις γέρασα

Όλα ξεκίνησαν απ’ το τίποτα

Είμαι, εδώ

στου φόβου σου τον χρόνο

φυγάδεψες το μωβ

στα βλέφαρα μου

ήχους λευκούς

στα δάκτυλα μου

τα δευτερόλεπτα

λεπτά

οι ώρες

αιώνες

στα  χείλη  σου

σιωπή ουρλιάζει

«είμαι εδώ»

αναμνήσεις

Άρχισα κάθε πρωί
να ρίχνω τις στιγμές της γης
σ’ εκείνο το ποτάμι
όλα ζωντανά τόσο όμορφα
κύλησαν σαν αστραπή
και στ’ άλλο το ποτάμι
τις ρούφηξαν λούλουδα της γης
άνθισαν περιβόλια
κι ότι περίσσεψε από χθες
στο σβήσιμο του ήλιου
χύθηκε μες σε θάλασσα
και πήρε του ουρανού το μωβ

οι αναμνήσεις, όνειρα μωβ
στο τέταρτο του ρόμβου
της ψυχής μας
να έρχονται σε χαμόγελο στιγμής
ή στάλα βροχής το μεσημέρι

Μηδέν

πάθη...
άμυνες...
φόβοι...
λεω-φορείον η πτώσις...
μετά, το μηδέν
και η εξουδετέρωση της βαρύτητας

παρεκτρέπομαι

μοιάζω της θάλασσας
κι εσύ το λιμάνι
ψιθυρίζω κολύμπα
κουνάς το κεφάλι
παρεκτρέπομαι
γιατί σε ονειρεύομαι
πινελιές ακαθόριστες
σε κενό μαξιλάρι

η ηχώ της σιωπής σου
δεν είναι κυμαινόμενη
ουρλιάζει…
σ’ ακούω

Κόκκινο φιλί

σε σύννεφα κρύφτηκε βροχή

γλίστρησε κόκκινο φιλί

στα χείλη πριν το κόμμα

την λέξη ψάχνω ακόμα

ταξιδεμένο μου πουλί

σε κάθε νύχτας την σιωπή

σαν φυγή σε δυο βαγόνια

να με βασανίζει αιώνια

Ήταν Νοέμβρης,
μοσχοβολούσε η άνοιξη!