φθινόπωρο

ταξίδια σε χρόνους...
μέχρι να συνειδητοποιήσω...
πως η πιο όμορφη εποχή...
στο σύμπαν της ψυχής μου...
η ισορροπία της φύσης...
εκεί...
όπου φύλλα του φθινοπώρου...
να ξεθωριάζουν σε ποικιλία χρωμάτων...
ως ανάμνηση χρώματος πράσινου...
να πέφτουν σε γη...
να γεννιέται η ελπίδα μωβ...
βρόχινες σιωπές...
να βρέχουν μεσ' τη μικρή μου φυλακή...
κι οι μαύροι μεντεσέδες του νου μου...
να μουσκεύουν από απόπειρες φυγής...
κι οι αιώνιες μουσικές τεχνάσματα...
να ρουφάνε τη ψυχή μου...
ωσότου να σωθώ...

επιστρέφω στο τοπίο της ψυχής μου...
και σε βρίσκω...
εκεί ...
όπου οι δρόμοι του κόσμου σβήνουν...
πολύχρωμα φύλλα του φθινοπώρου...
χρυσοκίτρινο χαλί στρώνουν...
να περάσει ο χειμώνας
εκεί...
σε βάθος της κορνίζας...
βήματα του χρόνου παύουν...
να προδίδουν ήχους...
κι ακούγεται μόνο η σιωπή...

Φλυαρία

Οι λέξεις σου βαριές…
μιας νύχτας φλυαρία…
ούτε μία δεν κιότεψε…
να ξεπεράσει στάθμη της θάλασσας
που πλέω γαλήνια!

Αέρας

Όσο καρδιά μου εσύ…
θ’ ανοίγεις γαλάζιο πανί…
Εγώ με σταυρωμένα χέρια..
θα παρα - μένω εδώ…
να χαιρετίζω την καθημερινότητα!

Πνιγμένα φεγγάρια

Σε μάκρος της γης...
ζήσαμε πάντοτε αλλού...
σαν όνειρο από γιασεμί...
να το ξεχνάμε το πρωί...
για να κοιμόμαστε τα βράδια...
πνιγμένα φεγγάρια...
σε θάλασσα άδεια...
με ήχους σιωπής...

δραπέτης

Το δάκρυ σου…
αόρατο, σε φλύαρες σιωπές…
δραπέτης…
εξάντλησε η επιθυμία μου…
να σύρω τ’ αστέρι της αυγής…
μες σε δικό μου μαξιλάρι...
ξημέρωσε!

καρδιά μου

μπαλόνια χαρισμένα ...
πετούν ανάλαφρα...
σαν να μην τ' αγγίξε ποτέ κανείς....
θαρρώ, πως ο ουρανός συννέφιασε...
μέσα σε χρώμα κόκκινο βαθύ...
και χύνεται σε θάλασσα...
να ταξιδεψει στο κύμα, η ελπίδα μας...
από τη δύση ως την αυγή!

επί τ΄αυτά

εντός, εκτός
κι επί τ΄αυτά...
κινούμαι...
με τα πόδια...
το αυτοκίνητο...
και κάπου κάπου...
μ΄ένα ποδήλατο.
Στα φλύαρα όνειρα σου...
άφησα αεροπλάνο στη σελήνη...
για να με συναντάς...