εμμονή σιωπής

η σκιά σου ο φόβος

κι ο ήλιος μου μόνος

σαν εμμονή μιας σιωπής

Σ' ακούω

το ουρλιαχτό σου
πιο δυνατό
από την λέξη μου
που πνίγεται
στη γεύση  σιωπής
σ’ ακούω! 

Φλύαρος ήχος

όσο μεσάνυχτα θα σε ξυπνά η απειλή της αυγής

η ανάσα μου θα δραπετεύει  στον αέρα  του τίποτα

και  στάζει  βροχή στα δάκτυλα μου

σε ηδονή στιγμής

είναι που φεύγεις πριν έρθεις

είναι που έρχεσαι πριν φύγεις

σαν να μην σε χόρτασαν ποτέ τα βλέφαρα μου

σε φλύαρο ήχο μιας νύχτας σιωπηλής

 

άφιξη

αηδονιών
κελάηδημα
σε ανείπωτο χρόνο

κλέβω τον ήχο
στο βάθος των χειλιών μου
Αέρας
κινεί την ανάσα μου
Ζωή

ουρλιαχτό

ξοδέψαμε το πάθος μας
σε λέξεις δίχως ήχο
ουσία θέλω
κι ας σέρνεται στη σάρκα μου
ως ήχος, ουρλιαχτό

αντανάκλαση

δεν ήσουν το φως
η δια-λόγους αντανάκλασις
ήταν, στο βυθό των ματιών μου!

αντίστροφα

από το ένα
ως το μηδέν
κι αντίστροφα

και καταλήγω
πάλι αργά
το βράδυ
σπίτι σου
για να προλάβω
ν' ακούσω

τον ήχο
μιας σιωπής
πριν ξημερώσει