σκαθάρι

ξαπλωμένη στην φύση
αγκαλιά με το τίποτα
και ξάφνου
στα πόδια μου μπροστά
πεσμένο με πλάτη
ανάποδα
ένα μικρό σκαθάρι

να βρίσκω νόημα
στο τίποτα ξανά
και να με βασανίζει
σαν το μικρό σκαθάρι
ώρες αιώνες
να κοιτώ
με δύο χείλη ανοιχτά
να γείρει ο ήλιος μου
στα μάτια του
λίγο δεξιά
χορός απεγνωσμένος

ώσπου
σε μια μικρή σιωπή
το ‘σπρωξα
με το μικρό μου δαχτυλάκι
τι το θελα;

Χάθηκε μες στο άπειρο
σαν μην ακούμπησε ποτέ
τα χέρια του σε γη

Αισθάνθηκα πανευτυχής
κι ας έχασα το θέαμα
που ‘χα παρέα αιώνες!